گفتند: چهل‌ شب‌ حیاط‌ خانه‌ات‌ را آب‌ و جارو کن
شب‌ چهلمین، خضر خواهد آمد
 
سال ها ‌ خانه‌ام‌ را رُفتم‌ و روییدم‌ و خضر نیامد.
زیرا فراموش‌ کرده‌ بودم‌ حیاط‌ خلوت‌ دلم‌ را جارو کنم

گفتند: چله‌نشینی‌ کن. چهل‌ شب‌ خودت‌ باش‌ و خدا و خلوت.
شب‌ چهلمین‌ بر بام‌ آسمان‌ برخواهی‌ رفت 
  و من‌ چهل‌ سال
از چله‌ بزرگ‌ زمستان‌ تا چله‌ کوچک‌ تابستان
را به‌ چله‌ نشستم، اما هرگز بلندی‌ را بوی‌ نبردم 
زیرا از یاد برده‌ بودم‌ که‌ خودم‌ را به‌ چهلستون‌ دنیا زنجیر کرده‌ام